Kliknij tutaj --> 🌖 jest taka rasa psów tekst

Nawet najmniejsza rasa psów może wykazywać zachowania agresywne i nie jest to nic nadzwyczajnego. Pies to zwierzę, którym kierują instynkty, a ich celem jest dostosowanie się do zmian zachodzących wokół. Każdy pies zarówno rasowy, jak nierasowy niewłaściwie wychowany może stać się agresywny i niebezpieczny. Każda oficjalna hodowla rasowych psów jest zarejestrowana w Związku Kynologicznym w Polsce. Znając jej nazwę można zadzwonić do Oddziału ZKwP i zapytać się, czy taka hodowla widnieje w rejestrach Organizacji. Szczenię rasowe musi posiadać rodziców z rodowodem. Sealyham terrier. Sealyham Terrier (najczęściej używane skróty to Sealyham bądź Sealy) to rasa psów z grupy terierów. Jest średniej wielkości, mocnym, wytrzymałym psem. Rasa stworzona została do polowań na borsuki, wydry i lisy, aktualnie rzadko używana do pracy w terenie. Dzięki umiejętnościom adaptacyjnym idealnie nadaje się Tekst piosenki . Jest taka rasa psów, której nikt nie lubi a cała reszta to przyjaciele ludzi więc jeśli mordo, mordo znowu łapię stres idę na spacer ja i pies Ja i pies, pies Ja i pies, pies Ja i pies, pies Ja i pies, pies Ja i pies Ty pies Ja i pies Ty pies Ja i pies Ty pies Kiedyś byłem kociarzem, ale coś we mnie pękło Prawda jest taka, że tak naprawdę nie ma „głupich” psów. Są po prostu psy, które lepiej niż inne wychwytują ludzkie słowa i sygnały. W większości psy są inteligentne, chętne do pomocy i gotowe do nauki. A mówiąc o uczeniu się, dowiedzmy się więcej o piętnastu tak zwanych „najgłupszych rasach psów” poniżej. Les Meilleurs Site De Rencontre En France. Na blogu o tej tematyce taki post powinien się prędzej czy później pojawić. źródło: Często słyszę pytania i komentarze typu: "czy ta rasa jest dobra dla dziecka?", "to jest taka rodzinna rasa, dla dziecka". Niestety. Nie ma dobrej rasy psa dla dziecka. Nie ma też złej rasy dla dziecka. Zacznijmy jednak od początku. Rasy psów były kształtowane od wieków pod względem pewnych cech użytkowych (np: polowanie, pasienie, stróżowanie). Ważne było również, żeby żaden pies nie wykazywał agresji w stosunku do człowieka. Nasi przodkowie nie patyczkowali się, nie dopuszczali do rozmnażania agresywnych jednostek i od razu je eliminowali. Z biegiem lat, gdy psy stawały się bardziej przyjaciółmi człowieka niż służącymi zamieszkały w domu. Zaczęto organizować prestiżowe wystawy dla psów, powstawały coraz to nowe hodowle i coraz to nowe rasy. Pies stał się hobby. Dawne rasy zostały przekształcane pod względem wyglądu, owczarek niemiecki miał mieć coraz niższą pupkę, shar pei miał mieć coraz więcej zmarszczek, a buldog coraz bardziej płaski pysk. Przestano prawie w ogóle zwracać uwagę na zachowanie psa. Rozmnażano psy tylko pod względem eksterieru, a zapomniano prawie zupełnie o behawiorze. Nie zmieniło się to po dziś dzień. Jeżeli bardzo nam zależy na kupnie psa "pod dziecko", musimy wziąć pod uwagę inne czynniki, niż rasę. Postaram się doradzić na co zwrócić szczególną uwagę. - Wielkość psa - Ma duże znaczenie. Mój pies należy do psów dużych. Waży 40kg i jest niezdarny. To bardzo słabe połączenie jeżeli chodzi o psa do dzieci (u mnie najpierw był pies, później dopiero pojawiły się dzieci). Muszę pilnować i dzieci i psa. Psa by przypadkiem na najmłodszego po prostu nie wlazł, albo na starszego nie skoczył (zwłaszcza jak się bawią piłką). A dzieci, żeby same mu pod te łapy nie wpadły. Mały piesek, nawet jak wejdzie na roczne dziecko, to mu wielkiej krzywdy nie zrobi. Aczkolwiek, należy pilnować dziecko, by się obchodziło z takim małym ostrożnie. - Psie wymagania - Pies wymagającym jest. Musimy zastanowić się ile mamy czasu, by poświęcić go psu. Warto wybrać się na szkolenie, jeżeli mamy starsze dziecko (4+) możemy też wziąć je i razem szkolić psa. Szkolenie pozytywne bardzo wzmacnia więź właściciela z psem. Pies potrzebuje też przynajmniej 3-4 spacerów dziennie i to nie pięciu minut pod blokiem na siku (KAŻDY PIES, York też). Jeżeli więc ledwo wyrabiamy się czasowo, bo dziecko ze szkoły wozimy na zajęcia dodatkowe, a potem kolacja i czas spać to odradzam psa i dla dobra dziecka i dla dobra psa. Kwestia prawna - osoba poniżej 18 roku życia nie może odpowiadać za psa, nie może być właścicielem psa. Tylko osoba pełnoletnia może być właścicielem, opiekunem psa. Co najważniejsze, to czy Wasz pies będzie lubić Wasze dziecko nie zależy od rasy psa tylko od Was. Jeżeli będziecie pilnować, żeby Wasze dziecko odpowiednio zajmowało się psem. Jeżeli sami też będziecie się zajmować nim odpowiednio. Jeżeli pies będzie miał zapewnione swoje potrzeby (jedzenie, spokojny sen, wybiegane spacery, kontakt z innymi psami). To Wasze wspólne życie zapowiada się całkiem przyjemnie :) Naukowcy z Ohio State University przeprowadzili badania, które wykazały, że obecność psów na osiedlach odstrasza potencjalnych przestępców. Co ciekawe, im więcej psów, tym szanse na kradzież zmniejszają się… Pies to najlepszy przyjaciel człowieka. Wiemy to już od dawna, a udomowione czworonogi towarzyszą nam już od kilkunastu tysięcy lat. Oprócz swojej miłości, zwierzaki te mogą również być dla nas również prawdziwym ukojeniem. Badania sprzed kilku miesięcy wykazały, że obecność w towarzystwie psa nawet przez 10 minut łagodzi ból, lęk i przygnębienie. Teraz naukowcy udowodnili, że psy mogą być nie tylko dobrymi terapeutami, ale równie skutecznymi stróżami. Więcej psów oznacza mniej przestępstw, ale potrzebne jest jeszcze wzajemne zaufanie sąsiadów Uczeni z Ohio State University w amerykańskim mieście Columbus stwierdzili, że dzielnice i osiedla, w których jest więcej psów, mają niższy odsetek przestępstw takich jak kradzieże, pobicia i zabójstwa w porównaniu do obszarów, w których jest mniej czworonogów. Badacze zwracają jednak uwagę, że ważny jest również poziom zaufania w sąsiedztwie. Uczeni twierdzą, że im więcej osób wyprowadza psy w różnych porach dnia, tym bardziej naturalnie zwiększa to obecność potencjalnych świadków. Ma to zniechęcać przestępców, którzy obawiają się trafienia w ręce policji. – Właściciele czworonogów, którzy wychodzą z nimi na spacery, właściwie sami strzegą swojej okolicy. Obserwują okolicę i widzą, co się dzieje. Właśnie dlatego przestępcy unikają takich miejsc – podkreśla Nicolo Pinchak, doktorant socjologii na Ohio State University i jeden z autorów badania. Im więcej osób spaceruje po okolicy, tym mniejsze ryzyko popełnienia przestępstwa Badania zostały opublikowane w czasopiśmie naukowym „Social Forces”. Naukowcy zebrali dane na temat ogólnego zaufania mieszkańców. Okazało się, że mieszkańcy czuli się bezpieczniej, gdy na ulicach spacerowało więcej osób. Co ważne, w dzielnicach, w których tego rodzaju odpowiedzi były najczęstsze, wskaźnik przestępstw był niższy. Tym, co najbardziej zaciekawiło badaczy, był fakt, że gdy sprawdzili liczbę psów w poszczególnych sąsiedztwach, okazywało się, że dopiero tam raporty dotyczące przestępczości były rzadkością. „Psi patrol” niewątpliwie działa jak straszak na kryminalistów. Nicolo Pinchak zauważa, że naturalne jest to, że więcej osób wychodzi na spacer, bo musi wyprowadzić swoje psy. Psy często dają do zrozumienia ludziom, że wyczuwają coś podejrzanego Uczeni podkreślają również, że psy wyraźnie alarmują, gdy dzieje się coś niepokojącego. A także gdy nie znają obcego człowieka lub nie mają do niego wystarczającego zaufania. Niektóre zaczynają zachowywać się nerwowo, a większość osobników po prostu szczeka. Prof. Pinchak podsumowuje, że połączenie wzajemnego zaufania i posiadania psów może działać równie skutecznie, jak firmy ochroniarskie. – Nasze badania to kolejny dowód na to, że psy są niezwykłymi zwierzętami i warto mieć je blisko siebie – dodaje uczony. Źródło: Social Forces. QUIZ: Rozpoznasz rasę psa po jednym zdjęciu? To wcale nie jest takie łatwe! Pytania 1 | 10 Jaka to rasa psa? Opis Buldog francuski jest łatwo rozpoznawalny ze względu na swoje duże nietoperzowate uszy. Ma płaski pysk i krótką lśniącą sierść o pręgowanym, nakrapianym lub płowym umaszczeniu. Dorosły buldog francuski ma 27-34 cm wysokości. Dorosłe psy ważą 12,5 kg, a dorosłe suki 11 kg. Pochodzenie Buldog miniaturka często towarzyszył tkaczom, pracującym w angielskich zakładach. Gdy część tkaczy przeniosła się do Francji za chlebem, wzięła ze sobą również swoje psy. Takie buldogi krzyżowały się z rasami o krótszych pyskach. W ten sposób powstał znany dziś buldog francuski. Charakter Buldogi francuskie kochają zabawy. Są pełne życia i czułe wobec bliskich. Są też odważne i przekonane, że są znacznie większe niż w rzeczywistości. Gdy zostaną zaczepione przez innego psa, rzadko się wycofują (a niektóre psy nie potrafią „odczytać” emocji z ich płaskiego pyska). Zdrowie Najpowszechniejsze problemy zdrowotne występujące wśród buldogów francuskich wiążą się z ich płaskim pyskiem. Czasem dochodzi u nich do niedrożności dróg oddechowych i trudności z oddychaniem. W związku z tym powinny unikać przemęczenia oraz przegrzania. Buldogi francuskie mają też skłonność do infekcji skórnych, schorzeń oczu oraz dysplazji stawów biodrowych i łokciowych (która może być bolesna i doprowadzić do problemów z poruszaniem się), a także do schorzeń kręgosłupa. Ruch W porównaniu z niektórymi innymi rasami, buldog francuski nie wymaga dużej ilości ruchu. Wystarczy godzina dziennie. Trzeba pamiętać, by zabezpieczyć psa przed przegrzaniem oraz przed występującymi po wysiłku problemami z oddychaniem, związanymi z jego płaskim pyskiem. Latem buldog francuski powinien zażywać ruchu wcześnie rano albo późnym wieczorem. Żywienie Małe psy mają szybki metabolizm, spalają energię w krótkim czasie i potrzebują jeść często, ale mało. Karma dla małych ras zawiera odpowiednią ilość składników odżywczych i została podzielona na małe kawałki, dostosowane do ich niewielkiego pyska. To zachęca do gryzienia i wspomaga trawienie. Pielęgnacja Krótka, przylegająca, lśniąca sierść buldoga francuskiego nie wymaga intensywnej pielęgnacji - wystarczy jedno czesanie w tygodniu. Ale fałdki na pysku należy regularnie czyścić. Trzeba też pamiętać o częstym sprawdzaniu stanu uszu buldoga, podatnych na rozmaite problemy. Co to jest rasa ? Pies rasowy to taki, który pod każdym względem odpowiada zatwierdzonemu wzorcowi, wiernie przekazuje swoje cechy potomstwu i ma udokumentowane pochodzenie. Zgodnie z tą definicją, osobnik, który ma wszystkie cechy psa rasowego i przekazuje te cechy potomstwu, w świetle przepisów nie jest psem rasowym, dopóki nie posiada wydanego przez uprawnioną instytucję kynologiczną rodowodu potwierdzającego, że od co najmniej pięciu pokoleń jego przodkowie są psami rasowymi. Spełnienie tego wymogu daje gwarancję utrwalenia cech danej rasy. Rasa jest wyhodowaną przez człowieka grupą osobników należących do tego samego gatunku, które posiadają te same cechy anatomiczne, fizjologiczne i psychiczne, odziedziczone po swoich przodkach. Inaczej mówiąc, jest to grupa psów posiadająca ten sam genotyp. Osobniki należące do tej samej rasy, kojarzone między sobą dają potomstwo o tych samych, powtarzalnych cechach. Pojęcie rasy po raz pierwszy zostało zdefiniowane w XVII wieku przez Francuza Georgesa Leclerc de Buffon. Z czasem pojawiały nowe rasy, często bardzo do siebie podobne i szybko okazało się, że konieczne jest zaprowadzenie w tej materii jakiejś organizacji i porządku. W wyniku tej potrzeby w XIX wieku powstały pierwsze kluby ras, które rozpoczęły prowadzenie ksiąg hodowlanych, ustalanie wzorców ras i współorganizowanie wystaw kynologicznych. Umożliwiło to wytyczenie kierunków rozwoju hodowli i zobligowanie hodowców do ukierunkowania hodowli psów pod kątem wzorca zatwierdzonego przez klub danej rasy. Był to bardzo istotny moment w tworzeniu ras: dobór osobników pod kątem użytkowości został zastąpiony dążeniem do uzyskania określonych przez wzorzec cech eksterieru. Dokładny opis cech psów należących do tej samej rasy zawarty jest w proponowanym przez kraj pochodzenia oraz zatwierdzonym przez Międzynarodową Federację Kynologiczną wzorcu. Potwierdzenie rasowości psa wymaga dodatkowo przejścia odpowiednich procedur przyjętych przez tę organizację, co jest podstawą do wydania rodowodu. Nie ma wątpliwości, że wszystkie psy na tym ringu są przedstawicielami tej samej rasy. Analiza cech poszczególnych ras pozwala stwierdzić, że wśród ich genotypów można znaleźć takie, które mają określone, łączące je cechy wspólne. Zgodnie z przyjętym kryterium, wyróżniamy: Ze względu na kształt głowy: psy okrągłogłowe, posiadające krótką kufę - np. cavalier king charles spaniel psy długogłowe, posiadające wydłużoną kufę - np. whippet psy o kwadratowej głowie i mocnej, krótkiej szczęce - np bulmastiff Ze względu na kształt uszu: uszy długie - jak u bloodhounda uszy krótkie - jak u teriera czeskiego, do których zaliczane są również uszy łamane, stojące u nasady i na określonej wysokości załamane - jak np. u foksteriera krótkowłosego lub owczarka szkockiego długowłosego uszy stojące - jak u husky syberyjskiego Ze względu na długość sierści: psy długowłose - np. yorkshire terriery psy krótkowłose - np. dobermany psy szorstkowłose - np. sznaucery psy bezwłose - np. nagie psy peruwiańskie Jedna rasa - trzy odmiany owłosienia U niektórych ras określona cecha występuje z równie dużym nasileniem we wszystkich odmianach, np. jamniki lub wyżły (długowłose, krótkowłose i szorstkowłose). Najczęściej jednak określona cecha ma charakter wyraźnie dominujący, czego przykładem może być bernardyn lub owczarek szkocki collie, w przypadku których odmiana długowłosa jest zdecydowanie bardziej popularna. Można dokonywać wielu innych podziałów, szczególnie istotne wydaje się dzielenie ras według ich cech użytkowych. Ten podział FCI przyjęła jako podstawę opracowania specjalnych kwalifikacji hodowlanych i wymogów szkoleniowych, a także wyodrębnienia dziesięciu grup, według których prezentuje się psy na wystawach kynologicznych. Ze względu na użytkowość można wymienić: psy pracujące, do których należą: psy pasterskie zwane owczarkami lub psami do zaganiania, pociągowe, służbowe oraz stróżujące, a także psy towarzyszące osobom niepełnosprawnym, psy myśliwskie: wyżły, psy gończe, płochacze, posokowce i norowce, psy ozdobne i do towarzystwa. Obecnie mamy około 400 ras. Od momentu powstania pierwszych ras wiele z nich wyginęło, a na ich miejsce stale powstają nowe, bardziej odpowiadające aktualnym potrzebom i gustom człowieka. Wśród kryteriów decydujących o wyborze rasy coraz mniejszą rolę odgrywają jej walory użytkowe, natomiast coraz większą wagę przywiązuje się do wyglądu psa. Dokładny opis cech psów należących do tej samej rasy zawarty jest w przyjętym przez Międzynarodową Federację Kynologiczną wzorcu rasy. Potwierdzenie rasowości psa wymaga przejścia odpowiednich procedur przyjętych przez tę organizację, co jest podstawą do wydania rodowodu. Mimo, że większość ras istnieje już dziesiątki lub nawet setki lat, ich wygląd na skutek selekcji hodowlanej ulega powolnej zmianie. Jest to wywołane zmianą otoczenia w którym żyjemy, sposobu życia i związanej z tym użytkowości psów. Głos decydujący ma zawsze klub rasy z kraju jej pochodzenia i to on musi dokonać zmiany wzorca, choć często się zdarza, że robi to bardzo niechętnie. Zmian nie da się zatrzymać, bo pojawienie się psów lepiej zbudowanych, o piękniejszym włosie, powoduje natychmiastowy wzrost zainteresowania rasą. Jest to najlepszy, pozytywny bodziec do stałego jej ulepszania. Czynnikiem, który ma ogromny, ale tym razem fatalny wpływ na wygląd i zdrowie niektórych ras jest to, czego hodowcy z prawdziwego zdarzenia boją się najbardziej - moda. To właśnie ona zniszczyła już niejedną rasę, bo do hodowania modnych psów zabierają się natychmiast pseudo hodowcy, dla których ani eksterier, ani użytkowość, ani też zdrowie hodowanych przez nich zwierząt nie ma najmniejszego znaczenia. To, co dla nich najważniejsze - ma się sprzedawać. Mamy potem nadmiernie agresywne psy obrończe a także nieobecną we wzorcu rasy karłowatą odmianę rasy miniaturowej, bo jakaś pani wymyśliła sobie reklamowanie pieska siedzącego w kieliszku do szampana lub obok pudełka zapałek. Sytuację pogarsza fatalne prawo, stanowione przez niemających pojęcia o kynologii sejmowych prawników, którzy zamiast ograniczyć ekspansję i bezkarność dzikich hodowli, usankcjonowali ich działanie. Wystarczy zarejestrować jakąkolwiek działalność gospodarczą, by zyskać prawo do naciągania ludzi i wystawiania nierasowym psom nic niewartych rodowodów - całkiem legalnie, w majestacie prawa. Ratlerek to piesek w typie pinczera, najmniejszy pies domowy, ze względu na małe rozmiary polecany do mieszkań. Określany jest także jako pinczer miniaturka i to nie bez przyczyny. Ratlerek osiąga wysokość niewiele ponad 20 cm i waży około 2,5 kg – to jego waga optymalna, choć można spotkać zarówno 1,5-kilogramowe, jak i 3,5-kilogramowe ratlerki Ratlerki mają krótką lub półdługą sierść, której nie trzeba strzyc. Może ona lekko sterczeć na uszach, ogonie oraz łapkach. Sierść jest czarna lub czekoladowa, miejscami – na pyszczku – podpalana Więcej ciekawych artykułów znajdziesz na stronie głównej Psy ratlerki – jak je pielęgnować: sierść i zęby Sierść ratlerka wymaga drobnej, niekłopotliwej pielęgnacji: wystarczy ją przeczesać raz w tygodniu lub raz na dwa tygodnie miękką szczotką. Nieco częściej warto czesać pinczera miniaturkę w okresie linienia. Należy też kontrolować zęby ratlerków – łatwo osadza się na nich kamień, wtedy trzeba pójść do weterynarza, żeby go usunąć. Warto zapewniać ratlerkom dobrej jakości karmę i dużo ruchu, bo mają skłonność do tycia. Ratlerek – jak obcinać pazury? Uwagę poświęcamy również pazurom. Jeśli ścierają się same, nie trzeba ich specjalnie pielęgnować. Ale jeżeli tak się nie dzieje, należy je przycinać, uważając, by nie naruszyć części żywej pazurka, czyli jego macierzy. O wskazówki, jak obciąć ratlerkowi pazurki, można poprosić weterynarza. Na rynku znajdziemy też profesjonalne obcinaczki z czujnikiem części żywej, które mają zapobiec zranieniu psa. Obcinanie pazurków jest konieczne, bo zbyt długi pazur może się złamać i sprawić zwierzęciu ból. Długi pazur należy przycinać etapami, żeby nie naruszyć macierzy. Wraz ze skracaniem pazurka będzie się ona cofać. Pinczer miniaturka – mały pies, wielki charakter Pinczer miniaturka – mały pies, wielki charakter Ratlerki to psy odważne. Głośnym ujadaniem będą bronić właściciela oraz sygnalizować, że do domu zbliża się ktoś obcy. Doskonale więc sprawdzają się jako psy stróżujące. Odwaga ratlerka może przysporzyć kłopotów. Jeśli pinczer uzna, że jego pan jest zagrożony, jest w stanie rzucić się na innego, nawet o wiele od siebie większego psa. Ratlerki są pewne siebie, żywiołowe i chętne do zabawy, ale też szybko dostosowują się do rytmu dnia ludzi, z którymi mieszkają. Nie zawsze tolerują dzieci, o czym trzeba pamiętać decydując się na ratlerka. Szkolenie ratlerka: inteligentny pies lubi trudne zabawy Ratlerki mają skłonność do dominacji – możliwe, że aby sobie poradzić z ratlerkiem, trzeba będzie pójść z nim na szkolenie. Dobra wiadomość jest taka, że psy rasy pinczer miniaturka to psy inteligentne, podatne na szkolenie. Można nawet wystawiać je w zawodach. Ratlerek jest bardzo dokładny i potrafi być posłuszny, więc świetnie poradzi sobie na wszelkich torach przeszkód, gdzie poprawność wykonania zadań zależy od współpracy z opiekunem i właściwego reagowania na jego komendy. Dla kogo taki pies jak ratlerek? Foto: Shutterstock Dla kogo taki pies jak ratlerek? Ratlerek wybiera sobie jednego właściciela. Cechą posiadacza ratlerka powinien być zdecydowany charakter. Ratlerek to pies, który lubi dominować. Pewnie brzmi to zabawnie, bo przecież mamy do czynienia z miniaturką, ale ratlerek może być uciążliwe także dla domowników, zwłaszcza jeśli pies zacznie być zazdrosny o jednego z nich. Ratlerek nie lubi samotności. Jego pan nie powinien zbyt długo przebywać poza domem. Pozostawiony sam sobie pies może zacząć zachowywać się głośno albo niszczyć rzeczy. Ratlerek – pies do mieszkania w bloku i do domu z ogrodem Psy ratlerki są dość emocjonalne i szczekliwe. Ale odpowiednio ułożone nie sprawią kłopotów w mieszkaniu w bloku. Jeśli mają do dyspozycji przydomowy ogród, to na pewno zaleta. Jednak niezależnie od przestrzeni, jaką można ratlerkowi zaoferować, warto zadbać, by pies miał odpowiednio dużą dawkę ruchu. Zabawy na świeżym powietrzu są korzystne dla zdrowia ratlerka, bo zapobiegają nadwadze. Dobrze też wpływają na jego zachowanie. Ratlerek – ile żyje i co zrobić, żeby żył jak najdłużej Foto: Shutterstock Ratlerek – ile żyje i co zrobić, żeby żył jak najdłużej Ratlerek żyje średnio 12-14 lat. Żeby żył w dobrym zdrowiu jak najdłużej, należy zapewnić mu zbilansowane posiłki w małych porcjach i nie przesadzać z liczbą smakołyków – nie można dopuścić do nadwagi, bo źle wpływa na kondycję zdrowotną pinczerka, a odchudzenie go może być dość kłopotliwe. Warto dostosować też karmę do wieku ratlerka, na rynku są dostępne karmy dla psich seniorów. Marzysz o psie? Jeśli nie masz doświadczenia, te rasy omijaj z daleka! Ratlerka, tak jak każdego innego psa, należy regularnie szczepić. Przy okazji szczepień można ustalić z weterynarzem kalendarz badań profilaktycznych, które z wiekiem będą miały coraz większe znaczenie, bo pozwolą szybko wychwycić nieprawidłowości mogące być oznaką chorób. Wizyta u weterynarza jest niezbędną także wtedy, gdy zauważymy zmiany w zachowaniu ratlerka – zwiększoną nerwowość, agresję, ale także ospałość.

jest taka rasa psów tekst